|
Uit het werk van Willo Gonnissen (°1959)
spreekt een voorliefde voor het kleine, het onooglijke, het bescheiden
detail. Zijn tekeningen en installaties tonen dat er achter een punt,
een vlekje of een lucifer een hele wereld schuilgaat. Tenminste, als je
ze benadert vanuit de verbeelding en het verlangen en niet vanuit een
starre logica. Elk van deze kleinigheden openbaart zich als een
microcosmos, een schaalmodel van de grote wereld. Niets is hier wat het
lijkt, of toch niet voor lang. Een komma ontpopt zich tot een druppel,
een slakkenhuisje of een opgerolde tong. Een theelepeltje met suiker
lijkt plots verdacht veel op een berg. Een prop papier wordt een wolk.
In dit spel van metamorfosen, betekenisverschuivingen en associaties
duiken vaak weerkerende motieven op zoals een papieren bootje, een
vlot, een vliegend tapijt. Ze verwijzen naar de vrije vlucht van de
verbeelding en het reizen als symbool voor het grenzeloze verlangen.
Het verlangen - dat van de kunstenaar én van de toeschouwer -
dat deze tekens en objecten uit pure wilskracht oplaadt met betekenis,
zoals je in de vlek van een Rorschach-test telkens weer datgene ziet
wat je wilt zien. Toch is het ook niet altijd rozengeur en maneschijn
in deze sprookjesachtige wereld. De prinses heeft er stalen zaagtanden
en als je in je kopje koffie roert word je misschien wel meegesleurd in
een draaikolk. Het papieren bootje of de wandelstok die beweging en
avontuur lijken te suggereren zitten uiteindelijk gevangen onder een
glazen stolp en hun constructie en materiaal benadrukken vooral het
hopeloze van de situatie. [pp]
¬
http://www.willogonnissen.be
|
